Vijf dingen die ik geleerd heb als Uchi-deshi

**Vijf dingen die ik heb geleerd als Uchi Deshi in New York**

Het heeft even geduurd voordat ik mijn Uchi Deshi-reis naar New York maakte. Hoe dol we ook zijn op Aikido, we kunnen niet alles doen. Er zijn simpelweg te veel seminars om te volgen en leraren om te zien. Daarnaast houdt werk ons ook bezig. Daarom deed ik deze reis zonder mijn zus Anne, die ondertussen de dojo thuis draaiende hield. Hoe dan ook, ik ben blij dat ik deze reis heb kunnen maken en mijn Spaanse vrienden heb ontmoet, die net als ik als Uchi Deshi verbleven bij New York Aikikai. Tijdens mijn verblijf maakte ik een kleine Aikido-vlog voor mijn leerlingen. Als je wat tijd hebt, is het misschien leuk om te kijken. Dit blog gaf me de tijd om te reflecteren op wat ik heb geleerd, en dat deel ik graag met jullie. Hier zijn de vijf belangrijkste lessen die ik heb meegenomen uit mijn tijd als Uchi Deshi in New York:

1. Trainingstijd
In de Ando dojo zijn we gewend om continu van uke te wisselen tijdens de training. Bij New York Aikikai (afhankelijk van de leraar) laat bijna elke leraar je echter een uur lang met dezelfde uke trainen. In het begin kies je zomaar iemand die beschikbaar is, maar als je eenmaal doorhebt dat je een heel uur met iemand van een hoger niveau kunt trainen, wordt het een stuk interessanter. De technieken worden vloeiender en je hoeft minder na te denken over de stappen die je moet zetten. Je leert echt samenwerken met de persoon tegenover je. Ik had het geluk om met meerdere leraren van NYA te trainen. Sommigen herkende ik pas als leraar ná de training! (Het verklaarde wel waarom het zo soepel voelde om met hen te trainen.)

2. Oefening baart kunst
De enige manier om beter te worden is blijven oefenen. Als je alle sensei bij New York Aikikai ziet lesgeven, zou je denken dat ze alleen komen om les te geven en daarna vertrekken. Niets is minder waar. Ze blijven om zelf te trainen, zelfs als shihan! Dat verbaasde me. Ik heb op veel seminars hooggegradueerde leraren zien trainen, maar ze op de mat zien leskrijgen van een lager gegradueerde? Nooit. Vaak is dit een ego-ding; mensen met een hogere graad denken dat ze alles beter weten. Maar als je erover nadenkt, is het logisch: oefening baart kunst, en Aikido houdt je fit.

3. Je eigen weg vinden in Aikido
Als je 6-7 uur per dag traint, merk je dat geen enkele sensei hetzelfde is. In het begin is dat vreemd, want hoe kan Ai Hanmi – Ikkyo bij elke leraar anders zijn? Hebben ze Yamada sensei niet zien trainen op een andere manier? Nee, dit is juist iets dat Yamada sensei zelf benadrukt heeft. En het is iets wat we allemaal zouden moeten toepassen in onze eigen dojo. Er zijn zoveel mensen, zoveel manieren van Ai Ki. De basis blijft hetzelfde, maar Aikido moet met jou werken. (Tamura sensei zei ooit tegen me dat Aikido zich aan jou moet aanpassen.) Omdat we allemaal anders zijn in grootte, vorm en interesses, moeten we dat verkennen in plaats van de leraar te kopiëren. Een Aikido-vriend zei ooit: “Volg niet de voetstappen van de sensei, maar volg zijn doel.” Als Aikido-leraar weet ik hoe moeilijk het is om mensen hun eigen weg te laten vinden, in plaats van ze te corrigeren zoals ik het doe. Mijn ouders zagen dezelfde uitdaging in het opvoeden van kinderen: ze hun eigen persoonlijkheid laten ontwikkelen.

4. Toewijding
Als Uchi Deshi had ik de toewijding om zoveel mogelijk te trainen en schoon te maken tijdens mijn week daar. Dat is niets vergeleken met wat echte Uchi Deshi doen, zoals Andreas, die nu de dojo-manager is. Hij overziet het Uchi Deshi-programma en doet veel van de dagelijkse klusjes, terwijl dat niet eens zijn taak is. Aan de ene kant is het de beste baan die je je kunt voorstellen: de hele dag Aikido trainen en ‘af en toe’ schoonmaken. Maar je bent altijd aanwezig! Je bent er niet alleen om sensei te helpen, maar ook om elke beginner te ondersteunen die voor het eerst op de tatami stapt. Het is geweldig om te zien hoe mensen zoals hij een fantastische Aikido-geest hebben. Mijn gi werd die week mijn dagelijkse outfit. Mijn vrije tijd besteedde ik slapend na de les. Je kunt dit niet licht opvatten.

Toch zijn het niet alleen de Uchi Deshi die een enorme toewijding tonen. Leraren zoals Steve sensei staan vroeger op dan de Uchi Deshi. Om op tijd te zijn voor de ochtendles (07:00 uur) moet hij rond 03:30 uur opstaan. Harvey sensei reist 2,5 uur met de bus naar de dojo en gaat daarna weer 2,5 uur terug. Dat is een rit van Eindhoven naar Parijs, alleen om Aikido-les te geven! Dat noem ik toewijding aan Aikido.

5. Er is altijd tijd
Mensen in New York leven voor hun werk, een mentaliteit die je vaak in grote steden ziet. (Niet iets wat je in Eindhoven tegenkomt, waar restaurants stoppen met serveren na 21.30 uur.) Maar wat ik het meest waardeer aan deze mentaliteit, is dat iedereen tijd vindt om Aikido te trainen! Niet alleen de avondlessen zitten vol, ook de ochtend- en middaglessen zijn drukbezocht. Mensen passen Aikido in hun leven, of het nu in hun lunchpauze is of als ochtendritueel. Iets wat we allemaal zouden moeten doen.

Dit waren enkele hoogtepunten van mijn tijd bij NYA. Het was een grote eer dat Yamada sensei mij als Uchi Deshi wilde hebben. Realiserend dat mijn tijd als Uchi Deshi niets is vergeleken met de tijd die hij bij O’sensei heeft doorgebracht. Ik heb een geweldige tijd gehad, nieuwe vrienden gemaakt en veel nieuwe dingen geleerd. Ik heb een hoop Aikido-souvenirs (technieken) meegebracht naar onze Ando dojo. Aikido is er om te delen, dus ik hoop dat dit blog je heeft geïnspireerd!